Bij het regelen van een uitvaart krijgt de kist een stickertje , door de uitvaartverzorger opgeplakt. Hier op staat een nummer, soms met de naam van de overledene.
Dit is een identificatie nummer. Zo weet het crematorium of begraafplaats om wie het gaat. Samen met het formulier waar ook dit nummer op staat weten we zeker dat we de goede overledene begraven of cremeren. Heel soms lees je in de media van die verhalen. Je moet er niet aan denken toch? Staat er geen nummer of naam op? Dan moet de kist open en de familie de overledene identificeren. Heel vervelend!
De familie krijgt altijd de vraag of ze mee willen naar de ovenruimte, en of ze bij de daadwerkelijke invoer willen zijn. Ik krijg vaak te horen “ja , dat willen we wel, helemaal mee tot het eind” Maar ook vaak “nee dat wil ik echt niet hoor”. Ik laat dan vaak een foto van de ovenruimte zien, en dan wil het antwoord wel eens veranderen. Maar wat het ook is , het blijft een eigen keus.
Als de familie niet mee wil, wordt er ook wel eens aan mij gevraagd “wil jij mee gaan?” En natuurlijk doe ik dat dan.
In de ovenruimte wordt nogmaals het nummer gecontroleerd, dit nummer wordt nu vervangen door een ander nummer . Dat staat op een vuurvast steentje. Dat steentje wordt op de kist gelegd en gaat mee in de oven. Als dan de as over blijft ligt het steentje er bij. Zo weten we dat het nog steeds om dezelfde persoon gaat.
Het steentje is dus heel waardevol en verbonden met de overledene.
