Voor de tweede keer deze week ging mijn telefoon om 7.30 uur. Ik had al eerder die week een melding in Giethoorn.
Deze melding kwam van net over de grens uit Duitsland. Meneer belde dat zijn vrouw was overleden. Omdat ze in Duitsland in het ziekenhuis was overleden moest mevrouw gerepatrieerd worden. Daarvoor heb ik een collega uit Duitsland ingeschakeld, omdat dat met de regelgeving makkelijker is.
De familie was anderhalf jaar geleden verhuisd van Nederland naar Duitsland. Vader, moeder en hun dochter met haar man en twee dochters. Ze waren al goed ingeburgerd en de kinderen spraken al goed Duits.
Mevrouw werd in Nederland opgebaard en gecremeerd. Omdat er ook Duitse gasten kwamen vroeg ik of er ook een vertaling moest komen van het geen ik zou vertellen. “Dat wil ik wel doen” zei de kleindochter. En zo geschiedde. Daar stond ze, naast mij. Ze sprak ook in een microfoon, en alles wat ik vertelde deed zij in het Duits. Het was mijn kleine collega!
De Duitse gasten vonden het zo mooi! Dat waren ze helemaal niet gewend. In Duitsland is er geen plechtigheid bij een crematie. Daar word je naar het crematorium gebracht en wanneer er tijd is wordt er gecremeerd. Daar is geen familie bij. De as krijgt de familie ook niet . Het is daar verboden om de as thuis te hebben. De Duitse gasten hebben gezien hoe wij het hier doen. Maar niet altijd met een kleine collega.
